سید قاسم قاسمی، مشاور وزیر در امور ایثارگران و توان‌یابان در یادداشتی نوشت: اقدام ننگین و شرم‌آور ترور ناجوانمردانه ایشان و یار باوفا، دوست و همرزم دیرینش ابومهدی المهندس مصداق آیه شریفه­ «یُریدونَ لِیُطفِئوا نورَاللهِ بِاَفواهِهِم وَ اللهُ مُتِّمُ بِنورِهِ وَ لَو کَرِهَ الکافِرون» (آیه۸سوره صف) است.

سرداری که تواضع، فروتنی و رشادت را از دوستان و یارانش در جنگ هشت ساله دفاع مقدس به یادگار داشت. شخصیت برجسته­‌ای با ویژگی ­های خاص همچون تسلط بی‌نظیر بر راهبردهای نظامی، جهت‌شناسی دقیق در تحولات منطقه‌ای و… که مقام معظم رهبری در زمان حیات، ایشان را شهید زنده نام نهادند.

حاج قاسم با آوازه­ جهانی در دل تک ­تک آزادمردان و آزادزنان عالم که دل در گرو عدالت، امنیت، انسانیت و حریت دارند، نفوذ کرد و امپراطوری رسانه‌ای دنیا برای کاهش تأثیرات عمیق این نفوذ معنوی، اسم سلیمانی را از صفحات مجازی حذف می‌­کند لیکن در اندیشه­‌اند که با رسم او چه کنند!. مانده‌اند که جسم سردار تدفین شد، اما اندیشه او تکثیر شد و این همان است که رهبر فرزانه انقلاب در توصیف ایشان؛ او را مکتب سلیمانی خطاب فرمودند. مکتب او گفتمانی گردید که زنجیر اسارت و بردگی برآمده از اندیشه­ استبداد و استکبار را در میدان مبارزه­ نرم از پای ذهنیت مسخ­ شده ملت­ها پاره کرد و با تلنگری از جنس خودآگاهی، اسلام ناب را بر چشمان خواب ­آلوده جامعه بشری تاباند.

حاج قاسم روزی که شهید شد، متولد شد و این رازی بود که خود گفته بود «شرط شهید شدن، شهید بودن است.»شهادت حاج قاسم پایان راهش نبود بلکه آغاز مکتبش بود؛ مکتبی که در آن دنبال مرگ سرخ بود تا ظهور سبز را نشان‌مان دهد.

آری…آنگاه که ما در خواب راحت بودیم حاج‌قاسم در نیمه‌های شب بیدار و در طواف دل‌های مضطرب، نگران و مجروح مردم گرفتار بود که به امید بیداری او احساس امنیت می‌کردند و باز هم فتح الفتوح کرد چرا که حتی به زمزمه همیشگی‌­اش عمل کرد:

رقص جولان بر سر میدان کنند                     رقص اندر خون خود مردان کنند